Ten moment kiedy wiesz, że wychowujesz dzieci dobrze

Moja macierzyńska droga jest bardzo wyboista. Czasami nie wiem, która ścieżka doprowadzi mnie co celu, która jest właściwa. Czy jechać na skróty, czy może wybrać dłuższą trasę, ale poruszać się po niej uważnie, z przygodami, rozterkami? Zatrzymać się na chwilę. Rozejrzeć, pomyśleć i zastanowić się, co jest ważne. Tak, to mniej więcej ładnie brzmi. W rzeczywistości jest trochę trudniej, a takie piękne porównania mogę tworzyć, kiedy moje dzieci śpią lub są po prostu grzeczne, a i ja sama nie mam focha. Nagle udaje mi się te moje macierzyństwo porządnie polać lukrem i mądrze stwierdzić, że „nawet dobra ze mnie matka” i że mogłabym mieć więcej dzieci…

Ale kiedy targają mną złe emocje, kiedy nie wiem, jak się nazywam, każde z dzieci chce czegoś innego, a ja nie słyszę swoich myśli… Przypominam sobie, że muszę głośno oddychać i liczyć do 10, a jak to nie pomoże, powinnam poprosić męża o wsparcie – tak mi podpowiada rozsądek, a raczej projekcja, o której przeczytałam w jakimś poradniku. Więc tak właśnie robię.

– Nie ogarniam! Zajmij się nimi, bo oszaleję! – krzyczę do M.

Czasami nadchodzi jednak taki moment, taka chwila, kiedy czuję, że robi mi się ciepło na sercu. Czuję moc sprawczą i ogromną siłę. Nagle rosnę do 2 metrów. Jak po wypiciu red bulla: chcę i mogę więcej. Kiedy trud, 100 przeczytanych poradników i wsłuchiwanie się w siebie dziecko wreszcie działa, widzę, że w końcu coś zatrybiło i wiem, że robię dobrze…

1. Empatia i otwartość

Potrafią okazać współczucie innym dzieciom, pomagają sami, bezinteresownie. Kiedy mój młodszy syn podszedł do chłopca, któremu spadła piłka, podniósł ją i mu podał. Lub kiedy dziewczynka spadła z roweru, a on podszedł zapytać, czy nic się nie stało. To takie momenty, kiedy jestem strasznie dumna ze swoich dzieci. To dla rodzica wielka chwila, gdy widzi, że dziecko uczy innych tego, co sam mu wpajał.

2. Nawyki

„Umyj ząbki!”, „Umyj buzię!”, „Posprzątałeś zabawki?” „Odrobiłeś lekcje?” Ile razy w ciągu dnia musisz przypominać swoim dzieciom o obowiązkach i zasadach higieny? Matko, ja naprawdę muszę to powtarzać pierdyliard razy. Ale kiedyś nastąpił ten magiczny dzień – byłam taka zmęczona, że machnęłam ręką na wieczorne rytuały i nie przypomniałam o ząbkach i dokręceniu pasty. A dziecko nagle samo ruszyło w stronę łazienki i zażądało, aby podać mu szczoteczkę do zębów. „Siam umje zobki!” To taki moment, kiedy czujesz w sercu ogromną dumę…

3. Gdy dzieci wykazują niezależność

Twoim zadaniem jako rodzica jest sprawić, by dzieci dorastały i wyrosły na niezależne osoby. Gdy zobaczysz, jak podejmują decyzje, działają na własną rękę i zabierają się za coś bez pytania, poczujesz, jak istotne były Twoje rodzicielskie umiejętności .

4. Okazywanie uczuć

Nie zawsze da się ukryć przed dzieckiem zły nastrój, łzy, frustrację. Nie powinniśmy zresztą chować tych emocji przed dziećmi. Ważne jest, co odpowiemy na pytanie: „Dlaczego jesteś smutna?”. Jestem bardzo poruszona, gdy dziecko zauważa, że mam zły dzień i przytula mnie mocno, szepcząc do ucha „Kocham cię”, lub kiedy bierze zestaw lekarza i stara się wyleczyć mój ból głowy. Wtedy wiem, że bunt, foszenie, bicie, to tylko wyraz emocji, z którymi dziecko nie może sobie poradzić, a w głębi jest empatycznym małym człowiekiem.

5. Rodzeństwo

Krzyki, wkładanie patyków do nosa, chowanie samochodów, droczenie. To tylko przykłady, od których zaczynają się bicie, popychanie i krzyki. Tłumaczę, negocjuję, ale moi szefowie wiedzą lepiej od mnie, jaką karę wymierzyć rodzeństwu. Wieczorem pojawia się jednak braterska miłość. Chcą wspólnie spać, czytać bajki, są kompanami. Zresztą w ogóle nie lubią się ze sobą rozstawać. Wyjście jednym na spacer, zawsze kończy się pytaniem: „A gdzie jest brat?” Kiedy widzę, jak nakrywają do stołu, starają się sami radzić sobie w konfliktowych sytuacjach w piaskownicy. Kiedy słyszę, że powtarzają mądre „slogany”. Kiedy potrafią być asertywni oraz słuchać, co druga osoba do nich mówi i kiedy patrzę z zachwytem, jak sobie z czymś radzą… To są tak duże sukcesy, że wiem, że warto było wstać o 3 w nocy, że warto było zamknąć się w pokoju i nie dać dziecku klapsa, tylko tłumaczyć i być konsekwentną…

Warto przeczytać kilka poradników, nie zgodzić się z nimi, tylko po to, żeby wyciągnąć wnioski dla siebie, żeby stać się swoją ulepszoną wersją. Warto też czasami odpuścić i powiedzieć: „Nie dam rady być idealna” i stwierdzić, że to, co mam, to życie, jakiego chciałam. Warto było uczyć się na błędach. Czuję taką moc , że wiem, że mogę więcej. I to są te najlepsze strony macierzyństwa.