Takie zachowania u dziecka koniecznie powinny cię zaniepokoić

Pierwszy rok po urodzeniu dziecka wiąże się z jedna niewiadomą. Dziecko zaczyna gaworzyć,  raczkować, pojawiają się pierwsze ząbki, jest coraz więcej nieprzespanych nocy, kryzys laktacyjny, a później już chodzenie, jedzenie, eksplorowanie świata, dotykanie po raz setny  kamieni na podwórku – w końcu są takie interesujące. Dziecko uśmiecha się do ciebie, a ty odwzajemniasz jego radość. Jest ci błogo na sercu, bo nie da się inaczej; uśmiech twojego  dziecka przysłania wszystkie straty psychiczne i brak snu.

Nie wiesz nawet kiedy, ale twoje dziecko zaczyna być inne, zachowuje się inaczej niż dotychczas, nie patrzy ci prosto w oczy, a raczej przechodzi wzrokiem przez ciebie. Zdaje się cię odrzucać, a ty czujesz, jakby nie potrzebowało twojej bliskości. Pokazujesz mu w książce  na obrazkach kotka, myszkę, a ono nie zwraca na nie uwagi. Nie mówi, dźwięki samochodów i światła w galeriach handlowych wzbudzają u niego krzyk i lęk. Myślisz: „co się stało z moim dzieckiem?”

Czujesz, że coś jest nie tak, ale twoją czujność usypia  lekarz, który uspokaja cię, mówiąc że może to wina pogody, braku witamin, albo że dziecko jest ciche. A tymczasem ono wciąż nie mówi i zaczyna nie chcieć chodzić w głośne miejsca.

Nie wierzysz w to, przecież to nie może dotyczyć twojego dziecka, zaczynasz myśleć, że przez noc ktoś ci je podmienił.

 

To są  pierwsze oznaki autyzmu, to całościowe zaburzenie rozwoju dziecka o podłożu neurologicznym. Autyzmu nie da się wyleczyć. Dotyka wielu obszarów życia i powoduje, że dzieci rozwijają się inaczej.

 

Jakie zachowania u dziecka powinny cię niepokoić? 

1. Niemówienie;
2. Niereagowanie – dziecko nie zwraca uwagi na pokazywane zabawki, na kota, który przebiega obok jego nóg, nie robi „papa”, nie wysyła buziaczków, często również nie reaguje na własne imię;
3. Przejawianie stereotypowych zachowań, czyli trzepanie rączkami jak skrzydłami motyla, szczególnie w sytuacjach emocjonalnych, zarówno tych dobrych i ekscytujących, jak i tych złych,  niepokój, lęk, obawy przed nieznanym miejscami i ludźmi;
4. Układanie zabawek, często samochodów, pod rząd – fascynuje go elektronika, światła, obracające się obiekty, np. kółka samochodu.
5. Jest aspołeczne
6. Nie potrafi okazywać miłości
7. Jest wybitne w jednej dziedzinie nauki

 

Jeżeli zauważysz takie sygnały u swojego dziecka, poproś lekarza pierwszego kontaktu, a najlepiej specjalistę, który zna się na rozpoznawaniu autyzmu, o skierowanie do odpowiedniej poradni.

Autyzm to nie jest zaraźliwa choroba 

 

Często na swojej drodze, choć zupełnie nieświadomie, możesz spotkać dzieci lub dorosłych autystów. Bawią się z innymi dziećmi, choć często raczej obok dzieci, bo nie potrafią nawiązać kontaktu. Z powodu jednego nieakceptowalnego dźwięku zasłaniają uszy i nie słuchają poleceń rodziców. O ile małym dzieciom się jeszcze wybacza zachowania, które dla wielu ludzi są nieakceptowalne,  dorosłym autystom już nie. Oprócz zachowań, które przejawiają, i które nie są wynikiem złego wychowania lub braku klapsa i rygoru, jest to  taka dolegliwość, która jest od nich silniejsza. Mianowicie często nie potrafią powiedzieć, co czują i nie okazują empatii.

Wyobraź sobie (ważne)

Ważne! Dorośli autyści sami mówią, że chcieliby powiedzieć, dlaczego tak bardzo drażnią ich hałasy, kontakt z innymi ludźmi – ale nie potrafią. To naprawdę prawdziwe katusze.

 

Wyobraź sobie – to jakby położyć człowieka na stole operacyjnym. Śpi, ale wszystkiego jest świadomy, czuje każde ukłucie, ból, ale nie może tego powiedzieć na głos. Jest więźniem swojego ciała, bo nikt go nie słyszy i nie wie, że tak naprawdę nie śpi. To straszne, jak takie osoby muszą cierpieć!

 

 

Jak się zachować, kiedy na swojej drodze spotkasz autystę? 

 

„Polacy mają bardzo pobieżną wiedzę na temat tego zaburzenia. Aż 95% badanych nie potrafi wyjaśnić czym on właściwie jest, a 54% czerpie wiedzę z filmów i seriali. To właśnie niski stan świadomości może generować późniejsze uprzedzenia i stereotypy.”

Jak jest? Są to bardzo mądre osoby.  Niebywale zdolne, mające doskonałą pamięć. Dzięki temu często autyści są uczonymi, osiągają sukces i zdobywają tytuły naukowe. Jest wśród nich Einstein i wiele innych osób. Dlatego chcę wam powiedzieć, że autyzm to nie jest wyrok. Owszem, takie osoby są szczególnie wrażliwe, ale potrafią być kompanami życia. Trzeba im tylko dać pomoc i nieco dobra.

Jeżeli zobaczysz osobę, która ma podobny problem lub rodzica, które ma dziecko z autyzmem lub Aspergerem – nie odchodź, nie ukrywaj się przed nimi i się nie wstydź. To nie jest choroba, którą można się zarazić.

 

• Jeżeli nie wiesz, jak się zachować – pytaj;
• Nie oceniaj, nie dawaj rad, nie krytykuj, nie obwiniaj;
• Pytaj, w czym możesz pomóc;
• Mów prosto, unikaj rozbudowanych zdań, sarkazmu, żartów, bo możesz nie zostać zrozumiany;
• Mów spokojnie;
• Zapytaj, co robi – często próba przełamania kontaktu potrafi nawiązać pierwszy, choć trudny, kontakt,

 

„Niestosowne” zachowania nie są winą  złego wychowania i popuszczenia! 

 

Jest  światełko w tunelu….

Dobrą nowiną jest to, że wiele takich osób walczy o dorosłość i wolę życia. Chcą pracować, czerpać radość z życia. Dlatego tak ważna jest dla nich terapia i wsparcie rodziny.

Już od dziecka biegają nie po placu zabaw, ale z zajęć na zajęcia, dlatego w ich mniemaniu nie ma czegoś takiego, jak czas wolny. To konsekwentna terapia pozwala im robić tak duże postępy, że stają się samodzielnymi dziećmi, a później dorosłymi.

 

Zresztą zobacz film:

 

2.04 obchodzimy Światowy Dzień Autystów. Jest to dzień który jest okazją do tego, żebyśmy się solidaryzowali – ubrali na niebiesko i mówili głośno, że  są wśród nas dzieci i dorośli z autyzmem. Że nie jest to choroba, którą można się zarazić poprzez kontakt czy spojrzenie. Że są to osoby, którym trzeba dać szansę i nie patrzeć na nich przez pryzmat zachowań i nadanych cech, według jakiegoś schematu, tylko popatrzeć na nich, zdając sobie sprawę z ich trudów, ale mając świadomość, że to fajni ludzie.

Możesz pomóc (za darmo)

Żeby pomóc ich przyszłości, możesz wypełnić ten formularz – jego rejestracja to to wysłanie jednego balonika, a tym samym przekazanie 1 zł od sponsora akcji. 1 zł to mniej niż jeden cukierek!

Już tłumaczę, o co chodzi – na dole strony polskananiebiesko.pl znajduje się mapka z formularzem – przesyłając swoje dane w formularzu, jednocześnie zostawia się swój niebieski balonik na mapie. Celem akcji jest zrobienie „całej Polski na niebiesko”. Za każdy balonik (wypełnienie formularza) sponsor (Westernacher Group) przekazuje 1 zł na diagnostykę autyzmu w całej Polsce.

 

Tobie to zajmie 20 sekund, a innej osobie zapewni dostęp do najlepszego sprzętu i specjalistów.

 

 

Raport przygotowany przez Fundację JiM, na podstawie badań przeprowadzonych przez Maison&Partners w grudniu 2017 r., na reprezentatywnej grupie Polaków możesz przeczytać TUTAJ.

 

Jeśli nadal czujesz, że brakuje ci wiedzy w tym temacie to wejdź na stronę Polska Na Niebiesko oraz polub profil Fundacji JiM na Facebooku.

Gorąco was zachęcam do obejrzenia serialu na Netflix „Atypowy”  który pokazuje na czym polega autyzm i jak sobie radzi z nią bohater i najbliższe otoczenie.

 

PS  Ciężko mi było napisać ten tekst, szczególnie  jak poniekąd dotyczy  własnego dziecko.  Mimo dużej ilości emocji, mam nadzieję, że udało mi się choć trochę przybliżyć wam czym jest autyzm.