Narzekanie – nowa moda na macierzyństwo?

Kobiety niewątpliwie są niezastąpione i osiągają mistrzostwo w planowaniu. Gotując obiad lub odpoczywając na kanapie, planują:

urodziny, wyprawkę do szkoły, jadłospis, kolor butów, wakacje, szkołę, wizytę u dentysty, spotkanie przedszkolne, sprzątanie i to, kiedy będą mogły odpocząć. A w międzyczasie odpowiadają na 100 pytań, piszą maile, obierają ziemniaki, bawią się z dziećmi, wspierają męża, podają obiad, malują paznokcie…

Z mężczyznami jest trochę inaczej. Pewnie już zauważyłaś, że, kiedy prosisz swojego męża, by obrał ziemniaki, on najpierw poszuka w Google’u instrukcji obsługi, a kiedy już swoim inżynierskim wzrokiem rozpatrzy dokładnie wszystkie kroki, zabierze się do przygotowania obiadu. Broń borze nie można wtedy nic do niego mówić, bo każde wytrącenie z równowagi wydłuża operację. Choć obieranie ziemniaków przyszło mu „łatwo”, o posprzątaniu po sobie już zapomina, ale nie ma co się dziwić, przecież mu o tym nie mówiłaś.

Jak przystało na cierpliwą i dobrą partnerkę – wybaczasz. Wybaczasz raz, drugi, machasz ręką, aż do momentu, kiedy pojawi się dziecko. Dopada Cię nadmiar obowiązków, doba staje się jakby krótsza i zaczyna się… Nagle rosną Ci kły jak u wilkołaka, bo znowu czujesz, że on Cię nie rozumie. Nie sprząta, nie zajmuje się dzieckiem – w efekcie narasta w Tobie frustracja. Chcesz, żeby On popatrzył na świat w taki sam sposób jak Ty. A dla niego prośba wygląda jak wysłanie komendy do Dosa. Powiesz: „Ugotuj obiad” – ugotuje, ale już nie posprząta, bo przecież to inna komenda.

Narzekanie – nasz sport narodowy

Po trzech tygodniach siedzenia w domu serio miałam chwile, w których wątpiłam w to, czy jestem dobrą mamą, więc, aby nie zwariować, łączyłam się w bólu z innymi rodzicielkami, czytając śmieszne anegdoty i śmiejąc się ze wszystkich memów. Tylko że przeglądając strony i blogi doszłam do wniosku, że widzę wszędzie to samo, zmienia się tylko autor lub imię dziecka. Uświadomiłam sobie ze smutkiem, że internet jest pełen historii, które mają dowodzić, że matki pracują ciężej niż górnik w kopalni.Lubimy mówić, jak to mamy w życiu pod górkę i licytować się, kto ma gorzej.

Niewątpliwie trudno jest pogodzić obowiązki mamy, żony i jeszcze rozwijać się zawodowo. Pewnie, że przydałoby się, żeby partner ściągnął z naszych barków nieco obowiązków. Ale decydując się na macierzyństwo, wiedziałam, że będzie ciężko i że będę musiała przeorganizować swoje życie. To, że muszę wstać do dziecka, iść na rehabilitację, użerać się z bałaganem, to fakty – nie zmienię tego i nie mam na to wpływu. Skupiam się na tym, co mogę zmienić – ograniczam zadania, nie chce mi się gotować obiadu, to nie gotuję – idę kupić pierogi z Biedronki. Elastyczność i tolerancja wobec samej siebie stały się w moim życiu kluczowe. A czy te nasze dzieci są aż takie straszne? Przecież chcemy wychować je na szczęśliwych i dobrych ludzi?

Tak naprawdę kobiety nie lubią narzekać, to bezpośrednia konsekwencja frustracji wynikającej z braku pomocy ze strony rodziny, męża… Czasami winimy za wszystko siebie: „Nie poświęciłam czasu sobie, nie pobawiłam sie z dzieckiem, ale…” Nie bądźmy męczennicami, tylko ludźmi. Pozwólmy sobie na chwilę słabości. Mamy prawo do tęsknoty, smutku, szczęścia. Macierzyństwo jest cudowne, ale daje czasami w kość. Budujmy swoje przekonania na pozytywach, bo na pewno z każdej, nawet z pozoru beznadziejnej, sytuacji jest wyjście. Od dzisiaj doceniajmy to, co mamy!