(Nie) steruj dzieckiem

Asiu, idź prosto, uważaj na chłopca… No, daj mu tę łopatkę… Ale najpierw powiedz koleżance cześć…

Kolejny dzień, inna mama. Na oko trzyletni chłopiec siedzi w piaskownicy i bawi się, wsypując piasek do wiaderka. Spokojny blondynek, uśmiechnięty od ucha do ucha ‒ widać, że tak prozaiczna zabawa jak przesypywanie piasku z wiaderka do wiaderka sprawia mu radość.

„Czego sypiesz tym piaskiem? Delikatnie, do celu! Nie potrafisz. Obsypałeś sobie całe spodnie!” – krzyczy z ławki kobieta. Po trzydziestce, wychudzona, widać, że zestresowana życiem. Chłopiec stara się sprostać oczekiwaniom matki, ale uśmiech już jakby mniejszy. W tym czasie siada obok niego dziewczynka, trochę młodsza, ale równie urocza jak kolega obok. „Sebastian, przywitaj się. Powiedz cześć. Daj łopatkę, dziewczynka chce się pobawić.”

Serce się kroi, kiedy widzę takie sytuacje. Kiedyś nawet próbowałam wejść w dyskusję z jedną z matek i grzecznie wytłumaczyć, że dziecko ma prawo do swobodnej zabawy i brudzenia się. Ale nie było z kim kulturalnie rozmawiać, zostałam wyzwana i dostałam „bana” na przychodzenie do piaskownicy :).

Usiądź, daj cześć, zrób to…

Dzieci to nie marionetki, którymi da się pokierować i które można ustawić pod swoje „widzimisię”. Jeżeli dziecko nie ma ochoty na zawieranie nowych znajomości, to nie oznacza, że będzie krnąbrne i antyspołeczne. Czy wy codziennie macie nastrój na poznawanie nowych osób? Ja nie. Mimo mojego pozytywnego stosunku do ludzi, często nie czuję potrzeby nawiązywania nowych kontaktów, co nie oznacza, że jestem wrogo nastawiona.

Oddaj łopatkę, bo on płacze” „Ona jest młodsza, oddaj jej.

Przychodzisz do pracy, siadasz przy biurku i popijasz kawę. Widzisz z daleka, że z torby Gosi wystaje słodkie Kinder Country. „Kurczę, dobrze jest zagryźć kawę czymś słodkim” ‒ myślisz. Więc podchodzisz i wyciągasz jej z torebki czekoladowy batonik. „Przecież trzeba się dzielić”. Tak samo wygląda sytuacja w piaskownicy. Chociażby tego chłopca, który bawił się sam, a mama kazała mu przerwać zabawę i oddać łopatkę tylko po to, żeby zadowolić dziecko, które wcale o nią nie prosiło. Dzielenie się nie polega na tym, żeby zawsze rezygnować ze swoich potrze. Przykład z łopatką jest dowodem tego, jak łatwo jest od najmłodszych lat wbudować model „dawaj”.

Nie chodzi o to, żeby zmuszać, manipulować, zastraszać dziecko. Ono nie robi tego z własnej woli, tylko „bo mamusia tak każe”. Mnie zależy na tym, żeby dziecko chciało się dzielić wtedy, kiedy nie będę obok i nie wskażę, nie podpowiem. Wiem, że przykład dajemy przede wszystkim my ‒ rodzice. Staram się pokazywać w życiu codziennym, na czym polega dzielenie się.

Wspierać i uczyć?

Rodzice mają czasami zbyt wygórowane ambicje, jeśli chodzi o ich dzieci. Sami siedzą na ławce i nie ruszają dupy, jedynym sportem, jaki kiedykolwiek uprawiali, jest przełączanie kanałów w TV, a chcą zrobić z dzieci mistrzów świata. Są introwertykami, ale założyli sobie, że ich dziecko będzie mówcą. Pewne rzeczy i cechy dzieci dziedziczą po nas, inne przejmują, kiedy nas obserwują i powtarzają to, co widzą w domu. Na pytanie: „Dlaczego mam gadać z ludźmi, skoro ty tego nie robisz?” odpowiesz pewnie, że po prostu taki jesteś. Dziecko też może tak odpowiedzieć!

Lenistwo

„Dlaczego piesek ma ogon?” „Dlaczego lampy świecą?” Tak, trzeba powiedzieć sobie szczerze, że nie chce się nam tłumaczyć rzeczy, które są dla nas oczywiste i które trzeba powtarzać sto razy dziennie. Wolimy odpowiedzieć „Tak, bo tak” lub „Nie przeszkadzaj mi”, „Ile razy mam ci powtarzać i tłumaczyć?”. Przecież dzieci mają być posłuszne, grzeczne, nie przeszkadzać i nie „jękolić”, a najlepiej ‒ spędzać czas przed telewizorem lub tabletem.Przypominam sobie zawsze sytuację, kiedy chciałam pójść do koleżanki pobawić się lalkami, ale rodzice odpowiedzieli mi „nie”. „Dlaczego?” „Bo nie”. Nie mogłam zrozumieć, czemu miałabym nie zobaczyć się z koleżanką. Było mi bardzo smutno, że nie zostałam wysłuchana. Wspominając tamto jedno zdarzenie, wiem, że na pewno nie chcę tak komunikować się ze swoimi dziećmi. Wszystko, co do mnie mówią, jest dla mnie święte.

Nie jestem idealnym rodzicem, cały czas pracuję nad sobą. Często mam ochotę powiedzieć „Idź, daj mi spokój” lub „Zaraz oszaleję. Nie, bo nie”. Mogłabym to zrobić, to dosyć łatwe, ale wybrałam inny model rodzicielstwa. Chcę wsłuchać się w uczucia i potrzeby dzieci. Chcę, żeby były empatyczne i pewne siebie. Tego sobie życzę . A póki co cały czas błądzę i szukam idealnego sposobu rodzicielstwa…Ale ponoć błądzić jest rzeczą ludzką.