Czy krzyczysz, gdy dziecko Cię zdenerwuje?

Jeśli oglądacie Rodzinkę.pl, pewnie, tak jak ja, wiele razy już nie mogliście się nadziwić, jak serialowa mama „drze papę” na swoje dzieci. Przepraszam za swój język, ale trudno to nazwać inaczej, w każdym razie jej głos nie brzmi jak śpiew skowronka. Chociaż z drugiej strony, gdyby ludzie porozumiewali się właśnie w taki sposób (wrzeszcząc na przykład: „Zostaw tooo!!!”), mogłoby być całkiem ciekawie…

No dobrze, ale wracając do Hanki, ktoś by mógł powiedzieć, że ta kobieta straciła zmysły, jest sfrustrowana, brakuje jej cierpliwości i że jest złą matką, bo przecież można grzeczniej! Trzeba ochłonąć, policzyć do dziesięciu, oddychać głęboko, a wolnym czasie, zamiast siedzieć w internecie, przeczytać jakiś poradnik, skoro już ktoś aż tak nie radzi sobie z panowaniem nad emocjami.

Ale kiedy spojrzymy na siebie, okazuje się, że w sumie bywa różnie.

Są sytuacje, które mnie przerastają. Na przykład: poranek i szykowanie się do przedszkola, kiedy na każdą prośbę słyszysz magiczne „nie”. „Kochanie, wstawaj z łóżka!” – „Nie”. „Zjedz śniadanie” – „Nie”. „Ubierz się” – „Nie”…

Wiesz, że za 10 minut musisz być już gotowa i siedzieć w samochodzie. Frustrujesz się i gotujesz w środku, bo cały czas stoisz w przedpokoju gotowa do wyjścia, a Twoje dziecko postanawia jeszcze poszukać swojej ulubionej zabawki do przedszkola. Znasz to?Mam wrażenie, że negocjacje z klientem są łatwiejsze niż z własnym dzieckiem.

Zła matka

Ktoś powie: „Jak można krzyczeć na dziecko”. Czy my krzyczymy na szefa albo na panią w warzywniaku za to, że źle wydała resztę? Pewnie, że nie, jesteśmy dorosłymi ludźmi i potrafimy panować nad swoją złością. Ale to trochę inna sytuacja, bo po drugiej stronie też mamy osobę dorosłą, która jest w jakimś stopniu ogarnięta, więc możemy uznać, że da się z nią dogadać i osiągnąć kompromis. Przynajmniej życzylibyśmy sobie tego. Z dzieckiem sprawa wygląda o tyle inaczej, że jest ono po prostu DZIECKIEM i, nawet jeśli wydaje się nam, że odstaje od grupy, potrafi mówić w trzech językach i jest takie mądre, och i ech, emocjonalnie i społecznie jest w dalszym ciągu dzieckiem, które czasami nie rozumie, jak tłumaczymy mu pierdyliard razy, żeby nie skakało z ławki do błota albo nie wkładało spinek do kontaktu. Bo testuje i sprawdza nowe możliwości. Nic dziwnego, że krzyczymy na środku ulicy „Uważaj na pasach!”, „Uważaj na samochód!”. Ono żyje chwilą, a nam w takich sytuacji skacze ciśnienie, w końcu w obawiamy się o zdrowie i życie swojego dziecka.

Czy krzyczysz, gdy dziecko Cię zdenerwuje?

W niektórych sytuacjach trudno zachować spokój i rozsądek. Więc ja się nie dziwię. Sama nie raz krzyczę na ulicy, żeby chłopcy nie wybiegali z samochodu na parking, jak stado rozbieganych koni. I co z tego, że im tłumaczę, przygotowuję do pewnych trudnych i niezrozumiałych sytuacji? Wszystko zależy od tego, jakie masz dziecko. Jeżeli dostosowuje się po jednym zwróceniu uwagi, to szczerze zazdroszczę, u mnie jest trochę inaczej.

Czy jestem z tego dumna? Oczywiście, że nie. Wiem, że to nie wina dzieci, tylko moja słabość, zmęczenie oraz nieogarnięcie, brak sposobu na ich zachowanie. Bezradność jest najgorsza w wychowaniu dzieci, często sama nie mam pomysłu, jak rozwiązać problem, pomóc dziecku w trudnym dla niego momencie, podpowiedzieć, jak poradzić sobie ze emocjami…

Krzyk, krzykowi nierówny

„Wyjdź z z samochodu! Dlaczego tak powoli idziesz?? Jak ty się ubrałeś? Co ty sobie myślisz? Przez ciebie się spóźniłem!” – to słowa, które wbijają mnie w fotel. Słowa, które uderzają w dziecięce poczucie wartości, podcinają skrzydła. Jest mi źle, kiedy słyszę je czasem w przedszkolnej szatni i wiem, że to coś więcej niż złość i zmęczenie – to złe podejście do dziecka.

Wiadomo, że krzyk krzykowi nierówny. Możemy krzyknąć: „Sprzątnij pokój!”, „Zejdź z kanapy!”, ale nie: „Nikt cię nie będzie oglądać!”, „Do niczego się nie nadajesz!”.

Ach, te dzieci

Wierzę, że nawet mądre, grzeczne dzieci mogą mieć zły dzień. Są techniki, które pozwalają nam się uspokoić, wyciszyć. Warto spróbować wyjść z domu, odpocząć, przejść się z koleżankami do kina, zrobić sobie wolne, oddać obowiązki mężowi. Na pewno to wszystko wiesz. Chcę Ci powiedzieć jeszcze coś bardzo ważnego: to, że zdarzy Ci się krzyknąć na swoje dziecko, nie oznacza, że jesteś złą matką. Oczywiście, oby takich sytuacji było jak najmniej. Ale uwaga, wspieranie, podziw, nauka i miłość, którą dajesz na co dzień swojemu dziecku, mają o wiele większą moc niż jednorazowy krzyk. Nie jest on niczym dobrym, ale nie możemy się katować za każde podniesienie głosu. Ważne jest, by mówić dziecku o swoich emocjach. Przeprosić za krzyk, powiedzieć, że źle się czułaś. Bo dziecko, które namiętnie kopiuje zachowania rodziców, pewnie też kiedyś podniesie głos. Niech się uczy, że to nie jest poważne przewinienie, ważne, by potrafiło zrozumieć sytuację i czegoś się dzięki niej nauczyć. A nam pozostaje nie winić dziecka za to, że krzyknęło tylko uznać, że to sygnał, że mamy przed sobą trochę pracy.

Zastanówmy się, co krzyczymy i dlaczego krzyczymy. Dzieci nie raz jeszcze będą nam płatać figle, nawet bunt dwulatka to nic przy tym, co czeka nas w przyszłości: palenie w szkolnej toalecie, picie alkoholu, późne powroty z dyskoteki do domu… Nasze gardło zdąży się jeszcze nadwyrężyć :D… A my do tego czasu  nauczmy  głęboko oddychać. 🙂